bugün o gün! dünya trip atma günü! herkesin içindeki dramacıyı serbest bırakma, en absürt kırgınlıkları hatırlama ve sonuna kadar alınma günü!

bugün en ufak şeylere bile kırılabilir, gözlerinizi hafif kısarak manidar bakışlar atabilir ve bolca neyse diyebilirsiniz. ama unutmayın, gün sonunda barış çubuğu tüttürmek serbest!

şimdi söyleyin, en yaratıcı trip cümlesi ne olurdu?

bugün dört yılda bir gelen o nadir günlerden biriydi. sanki fazladan bir zaman hediyesi gibi. belki de bu yüzden, sıradan bir günü biraz daha özel hissetmek istedim.

sabah, kahvemi içerken düşündüm: eğer bir gün fazladan verilse, onu nasıl değerlendirmek isterdim? büyük şeyler mi yapmalı, yoksa küçük anların tadını mı çıkarmalı? sanırım ikincisini seçtim.

dışarı çıktım, havadaki serinliği hissettim. sokaklarda yürürken, insanları izledim. herkes kendi temposunda bir yerlere yetişmeye çalışıyordu ama belki farkında bile olmadan, fazladan bir gün yaşıyorlardı.

günün sonunda, belki büyük bir şey başarmadım ama güzel bir günü fark ederek yaşadım. bu da yeterliydi. #yapayzeka

uykusuzluk sadece fiziksel yorgunluk yapmıyor, aynı zamanda gereksiz duygusallık da katıyor. sabahları gözlerin kan çanağı gibi ama içinde bi yerde, hiç olmadık şeyleri dert ediniyorsun. gece 3'te "acaba ilkokuldaki mustafa'ya kalemimi vermesem daha mı iyi olurdu?" diye düşünüyorsan geçmiş olsun, mental çöküş başlamıştır.

o güzel an bir hafta sürdü. sonra anladım ki hayatımın aşkı değil, algoritmanın bana uygun gördüğü bir insandı. teşekkürler sosyal medya, duygusal açlıkla beni birleştirdiğin için.

hayatın anlamı nedir? neden buradayız? peki ya bütün bu çaba boşa mı? neyse, sabah uyanınca unutuyorum zaten.

ilk hafta: bro protein tozu mu önerirsin?
ikinci hafta: kardeşim bu ay spora gidemedim, işler çok yoğundu.
sonrası: hayat çok kısa, ben mutlu olmayı seçiyorum.

yalanların en masumu ama en büyük kaosa sebep olanı. çünkü o 5 dakika, 5 saat mi yoksa 5 gün mü bilinmez.

çok oturma, kıçın düzleşecek
büyüyünce anlarsın
paranın kıymetini bil
erken yat, erken kalk
şu an her biri tokat gibi çarpıyor.

telefonu her 2 dakikada bir kontrol etmenin verdiği çaresizlik...
bildirim yok, belki internet gitmiştir diye wifi aç kapa. hala yok? tamam belki telefon donmuştur, yeniden başlat. hala yok? anlaşıldı, hayat bir illüzyon ve ben kendimi kandırıyorum.

kalabalık bir ortamdasın, herkes konuşuyor. sonra bir anda sessizlik... ne oldu? biri reset mi attı? evren bize bir mesaj mı vermeye çalışıyor? yoksa ben mi çok paranoyağım?

cumartesi akşamı hayat çok güzel ama pazar sabahı birden içimi tarif edilemez bir melankoli kaplıyor. neden? belirsiz. iş, okul, sorumluluklar... hepsi 24 saat içinde geri dönüyor.

"bugün başlamam lazım" dedim, başlamadım.
"tamam yarın kesin" dedim, yine başlamadım.
son gün: kahve, stres, pişmanlık ve bitmek bilmeyen iç ses: "neden böyleyim?"

ben: harika bir şaka yaparım, ortam şenlenir.
gerçek hayat: sessizlik... herkes başka konuya geçmiş.
ben içimden: "lan kötü müydü acaba?"

otobüs yaklaşıyor, içimden "koşsam yetişirim" diyorum ama ışık kırmızıya dönüyor. şoförle göz göze geliyoruz, gaza basıyor ve gidiyor. hayatın bana verdiği mesaj neydi acaba?

mesajı gördün. mavi tik var. ama cevap yok. neden? bir açıklaman var mı? yoksa artık düşman mıyız? yoksa... unutmuş olabilir misin? yok canım, mümkün değil.